Υπάρχουν δύο είδη κινήτρων, τα εξωτερικά και τα εσωτερικά κίνητρα. Το πρώτο χρησιμοποιείται με κίνητρα και το δεύτερο είναι ένα πραγματικό αυτοκίνητρο. Το ενδογενές κίνητρο είναι πιο αποτελεσματικό μακροπρόθεσμα γιατί σημαίνει ότι το άτομο έχει πραγματικό ενδιαφέρον να κάνει κάτι που του αρέσει.
Συνήθως βλέπουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να παρακινήσουν άλλους με ανταμοιβές και κίνητρα για την επίτευξη ενός στόχου, ωστόσο τις περισσότερες φορές δημιουργεί βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα επειδή το άτομο δεν έχει πραγματικό ενδιαφέρον να το κάνει.
Για παράδειγμα, ένας μαθητής που πρέπει να περάσει ένα τεστ, θα παρακινηθεί από τον βαθμό, ωστόσο δεν έχει πραγματικό ενδιαφέρον να μάθει το θέμα, οπότε μόλις επιτύχει τον στόχο του δεν θα έχει πια ενδιαφέρον να μάθει περισσότερα για το θέμα.
Από την άλλη, ένας μαθητής που θέλει να μελετήσει ένα θέμα επειδή του αρέσει και πιστεύει ότι είναι κάτι πολύτιμο για τη ζωή του, θα έχει πολύ περισσότερα κίνητρα και θα πετύχει καλύτερους βαθμούς. Αυτό ονομάζεται ενδογενές κίνητρο.
Για να δημιουργήσετε ένα εγγενές κίνητρο σε ένα άτομο, πρέπει να το κάνετε να ασχοληθεί με το θέμα ή τη δράση, πρέπει να του ενημερώσετε γιατί θα τον ωφελήσει και πώς θα βελτιώσει ωστόσο τη ζωή του. Το εγγενές κίνητρο πρέπει να πηγάζει από το εσωτερικό του ατόμου, είναι δύσκολο να δημιουργηθεί σε κάποιον άλλο γιατί πρέπει να έχει αυτό το πραγματικό ενδιαφέρον – δεν μπορείς να τον αναγκάσεις.
Εάν ένας δάσκαλος θέλει να δημιουργήσει πραγματικό ενδιαφέρον στους μαθητές, πρέπει να τους εμπλέξει στο θέμα δημιουργώντας ένα περιβάλλον διαδραστικότητας και ζωντανών περιπτώσεων, οι μαθητές πρέπει να αντιληφθούν το θέμα ως ενδιαφέρον και χρήσιμο στη ζωή τους.